Çocukluğumdan beri yaz demek tatil demek, soğuk mavi denizlerle buluşmak demek, bütün kışa kıyasla özgürlük demek, gezip tozmak demek, arkadaşlarla buluşmak, kalabalık yaz sofraları, içkili eğlenceler, dans demek…sahilde müziğini takıp saatlerce yürümek, sonra bütün yaktığın kaloriyi geri almak için dondurma yemek demek. Bu yaz ise biraz garip! Kötü demek istemiyorum, çok daha kötü bir yaz yaşadım; ama kesinlikle garip. Sahile inerken maske takmalı mıyım? Yürüyüş yaparken maske takmalı mıyım ? Aileme ne zaman sarılıp öpebilirim? Ne zaman arkadaşlarla bir araya gelip eskisi gibi eğlenebilirim? Eskisi gibi olacak mı? Yoksa çok daha iyi bir yeni mi bizi bekliyor?
Gördünüz, çok soru var. Cevaplara gelince işte hepsinin cevabı belki. Olsun, belki, hayırdan iyidir.
Bu yaz da çoğu yaz olduğu gibi teyzemin yazlığına geldim, normalde önceden tatil planları yapardım gezenti bir tip olduğumdan; ama yapamadım. Bir garip? Çünkü yapmak da istemedim. Tek istediğim doğayla, denizle, rüzgarla kavuşmaktı. Rüzgarın yüzüme vuruşunu, böceklerin sesini, kedilerin ve köpeklerin sessiz varlığını hissetmekti tek istediğim. Evde tek başıma ne de çok yorulmuşum onu fark ettim. Evde tek başıma ne kadar huzursuzmuşum. Güvende hissetmek ne kadar önemliymiş meğer…
Bu yaz garip, denizde bile çok kalmak istemedim bugün. Sanki doya doya yaşarsam bütün bahar boşuna mücadele etmişim gibi bir psikolojideyim. Sanki her şeyden az kalmış gibi…Anlatabildim mi?
Belki de yaz değil, ben garibim bu yaz. 2020 sonradan çok konuşulacak bir yıl olacak, biz içindeyken bile ne çok konuştuk! Bu hisler de burada dursun. Garip değil, her şey normal olsun…
Sevgiler….
Shebo