Neye mi? Mücadeleye…yalana, dolana, güven vermeyen insanlara. Başkalarının yaptığı hareketlere anlam yüklemeye çalışmaya…Kısacası hayata. Peki ya hayat biz moladayken kaçarsa?
Hayat kaçmaz, o hep var. Biz farkında mıyız var olduğunun ? Ya da var olanın ne kadar muhteşem olduğunun? Neler için üzülüyoruz? Hayat nedir peki? Hayat en basit tabiri ile nefes almak mı sadece? Ya bazı olaylar nefesimizi tıkıyorsa ?
Sorularım bitmiyor bu günlerde. Başıma can sıkıcı bir olay gelince hemen kendime sağlığımın kötü olduğu günleri hatırlatıyorum, şu an sağlığın iyi, iyi şeylere odaklan diyorum. Başıma gelen kötü şeyler sağlığımı bozabilir diye endişe ettiğimde ise oradan direkt uzaklaşıyorum.
Peki kaçmak çözüm mü? Değil belki, belki sadece biraz mola verip olaya uzaktan bakmak, biraz daha objektif gözle devam etmek gerek. Olayın tazeliği ile ateşlenen hislerimizi biraz söndürmek gibi.
Karşı tarafa kendi deneyimlerimizi sözle değil de his transferi ile aktarabilsek keşke, empatiyi otomatize edebilsek. Bilim adamları beyni kopyalamayı başardı, peki ya hisler? Hislerin de kopyalanması olağanüstü olmaz mıydı?
Ne diyorduk ? Biraz mola. Kendimi anlatmaya çalışmaktan yoruldum, anlamak istediğini söyleyen insanlar bile anlamıyor zaten, herkes kendi mücadelesinde. Mücadele ederken hayatta, sağlığımı kaybetmekten korktuğumdan olsa gerek biraz içsel hesaplaşma için molaya ihtiyacım var. Benimle uğraşacak ve üzecekseniz biraz öte durun bir müddet!
Şimdilik söyleyeceklerim bu kadar…
Rahat nefes alabildiğimiz günler olsun 🙏