Hoşçakal deme, hoşçakal için erken
Gözlerinin içine bakıp gitme derken
Beni duy nolur bırakıp gitme beni
Seni bu kadar çok severken
Hoşçakal deme nolur yüzün solmasın hiç
Gözlerinin yeşili kaybolmasın hiç
Birazcık daha dayan bizim için
Bizi burda bırakıp uzaklara gitme…
Uzaklardasın şimdi, hoşçakal dedin
Kızmadım sana, sadece özleyeceğim…
ŞY
Bir yâre yazılmış gibi sözler değil mi? Evet en büyük yârime, anneme yazılmıştı. Öldüğü gün, arabada Trabzon’a cenazeyi defnetmeye giderken, yolda arabada yazdım bu şiiri. Boşuna dememişler ana gibi yâr olmaz diye…
Bugün bir arkadaşım kışın kaybettiği annesinin ardından ilk kez özledim yazdı Facebook’ta. Duyguları bir şekilde ifade etmek en sağlıklısıymış. Ben öldüğü gün yazdım duygularımı, sonra içime attım. Bu dünyada kim olmadan yaşayamazsın deseler, kuşkusuz ki annem derdim; çünkü bu aşk ilahi, bu aşk bambaşka…
Bu şiirimi besteleyen bir arkadaşım var, o kendini ve bazı arkadaşlarım onu çok iyi biliyor. Yazıyı okursan lütfen bana yaz, nihayete erdirelim artık şu işi 🙂