Kanseri Yenmek

Peki önce şuna bir açıklık getirelim! Öncelikle kanserle yüzleşmek nasıldı?

Korkunçtu tabi ki! Bu sanırım kendine itiraf yazısı gibi bir şey olacak…

Az önce bir takipçim kanseri yenen insanlara saygısının çok büyük olduğunu söyledi…peki hayattaki en zorlu şey kanser mi?

Bence çok şey zorlu evet, insanın kendi sağlığı en zorlayanlardan belki… ama beni en çok yoran annemin ölümüydü…sevdiklerimizin bir daha geri dönmeyecek olması aptal bir hastalıktan daha yıkıcı, bunu bir kabul edelim!

Peki kanser? Hiç başıma gelmez demedim, hep korktum hatta, çünkü ailede var. Her sene (25 yaşımdan beri) düzenli meme kontrollerimi yaptırdım, jinekolojik muayeneye gittim. Peki noldu? Haziran ayındaki muayenede hiçbir şey yokken ! Aralık ayında içimde 17 cm çapında bir kitle vardı.

İlk muayene gecesi ( gece çünkü çalışmaktan doktora gidemiyordum), bunun sonunun iyi çıkmayacağını biliyordum, hissediyordum!

Peki noldu da 6 ayda bu kadar kocaman bir şey büyüdü? Aslında vücutta bir anormallik hissetmeye ta Mart ayından başlamıştım, acile gitmeler falan… rutin bağırsak bozuklukları sandım. Sonra muayenede de bir şey çıkmadı… Eylülde birden saplanan sancılar…artık dedim mide bağırsak göçtü stresten. Hep ona yönelik tedaviler, başta iyi gibi de geldi…bir gün işyerinde ağrı ile kıvranırken, çok sevdiğim bir arkadaşım bu akşam da acile gitmezsen benle konuşma diyene kadar… Kanseri belki de senin sayende yendim be güzelim ? Bu arkadaşımın annesine benden çok az önce kanser teşhisi kondu ve o dönemdeki müdürümüz arkadaşımın annesinin sağlığı ve psikolojisinden çok yöneticisinin psikolojisini merak etti…işte bunlar bizi kanser etti dostlarım…

Kanseri yenmekti konu di mi? Aslında bence kanseri yenmek kansere yakalandığını anladığında verdiğin ilk tepki ile alakalı! Yine bir arkadaşımın annesi, arkadasım okuyorsa burdan selam olsun ✋, “ben bu aptal hastalığa yenilmeyeceğim” demiş! Ben de aynen öyle dedim! Ve hasta olduğumu düşündüğüm ilk gün, hastalığı atlattığım gibi beni üzen, sıkan ne varsa bırakacağıma ant içtim!

Vazgeçmek hafiflemek, hayatın yükünü taşımaya başlayınca işte o yük sonra kanser oluyor.

Hakkımda mı konuşmuşlar? Bana ne? Topluma uygun bir davranış mı yapmamışım! Bana ne? Kilolu muyum? Zayıf mıyım? Saçım mı yok ? Kirpiğim mi yok? Bana ne? Bana sağlığım olsun, gerisini boşverdim dedim. Hastalıkla dalga geçtim. Bir gün Kadıköyde yürürken kadının biri “aaa kıza bak, saçını kazıtmış” dedi benim için, duydum, güldüm geçtim.

Hani diyorlar ya “kanser korksun”, işte bunu demek lazım, kanseri ben yarattım, onu ancak ben yok edebilirim çünkü. Yok ettim, geri gelmemek üzere.

#aslavazgeçme #kanserkorksun