Yenileniyoruz. Tam kapanmaya girerken bu nasıl oluyor diye sorarsanız aynen şöyle oluyor; bir yara açıldı, kanadı, acıdı, sinirler zarar gördü belki, kapattık, kabuk tuttu, açtık, biraz kabuğu ile oynadık, yarayı tekrar açtık, ilaç sürdük, tekrar kapattık ve hiç dokunmadık. Vay be ne uzun cümle oldu değil mi? Son 13 aydır yaşadıklarımız birebir böyle bence. Yenileniyoruz, tıpkı derin bir yaranın kapanması gibi; son bir kez üstünü kapatıp sonra açık bırakıp kendi kendine geçmesini bekleyeceğiz. Belki iz kalmasın diye üstüne bir şeyler süreceğiz ama yine de bir iz kalacak; baktıkça hatırlayacağız, hatırladıkça buruk bir şekilde gülümseyeceğiz. Evet! Gülümseyeceğiz, anılar gülümsetir insanı, kötü de olsalar gülümsetir; çünkü güçlü hissettirir.
Yarın iş var, evet home office, gecenin bir yarısı yazıyorum bu satırları, ilham perisi geldi mi yazıya dökmeden uyumama müsaade etmez; güzel yarınları haber eden güzel rüyalar görmek umuduyla koyacağım başımı yastığa…
Umutlarımıza ulaşmak dileğiyle, sağlıkla kalın anacım!
💜💜💜